Post-mortem radiologie versus klassieke autopsie bij trauma-slachtoffers - Een systematische review.
Jalalzadeh, H., Giannakopoulos, G.F., Zuidema, W.P.
Voorzitter(s): G.A. Visser, chirurg, Kennemer Gasthuis, Haarlem & M. van Heijl, AIOS Heelkunde, Diakonessenhuis, Utrecht
Locatie(s): Zaal 80/81
Categorie(ën):
Introductie
Post-mortem radiologie of ‘virtuele autopsie’ is een snel groeiende tak van post-mortem onderzoek bij overleden patiënten. Post-mortem radiologie is met de opkomst van nieuwe radiologische technieken zoals 3D-reconstructies mogelijk een belangrijke aanvulling op de klassieke autopsie. In deze review hebben wij onderzocht in hoeverre post-mortem radiologie de klassieke autopsie kan aanvullen of zelfs vervangen bij overleden traumaslachtoffers.
Methode
Volgens de PRISMA-guidelines hebben wij een systematic review uitgevoerd. In MEDLINE, Embase en Cochrane-databases is gezocht op studies uit de periode januari 2008 tot januari 2013 waarin de uitkomsten van post-mortem radiologie zijn vergeleken met die van traditionele autopsie bij traumaslachtoffers. De keuze en kwaliteitscontrole van de studies werd onafhankelijk door twee reviewers uitgevoerd. Bij twijfel werd een derde reviewer geraadpleegd. Studies werden geïncludeerd wanneer twee of meer traumaslachtoffers waren onderzocht en vergeleken. De data-extractie werd door de reviewers samen uitgevoerd.
Resultaten
Dertig studies werden geïncludeerd, met een totaal aantal traumaslachtoffers van 860. Post-mortem CT (PM-CT) was uitgevoerd in 26 studies, post-mortem MRI (PM-MRI) in 6 studies en conventionele röntgenfoto’s in 3 studies.
Uit de studies blijkt dat ernstige letsels (AIS 3+ letsels) goed kunnen worden aangetoond middels post-mortem CT en MRI. De letsels die de primaire doodsoorzaak vormden, werden zelden gemist (sensitiviteit CT: 83-100%, MRI: 97,5%).
PM-CT toont skeletfracturen beter aan dan klassieke autopsie, met name van de wervelkolom en de schedel. Ook neurotrauma, pneumo- en hematothorax en luchtemboli worden minder vaak gemist. PM-CT blijkt minder betrouwbaar om letsels aan organen en weke delen aan te tonen. Met name aorta-rupturen worden vaak gemist.
PM-MRI is sensitiever dan PM-CT voor het aantonen van letsels aan organen en weke delen. PM-MRI blijkt echter minder sensitief bij letsels aan de longen en de bloedvaten. Voor het aantonen van vasculaire letsels blijft klassieke autopsie de aangewezen methode.
Conclusie
Deze systematic review toont aan dat de nieuwste post-mortem radiologietechnieken skeletafwijkingen en andere grote letsels goed aantonen. Voor gedetailleerde weergave van orgaanschade zijn de technieken nog niet geheel toereikend. Bij traumaslachtoffers waarbij klassieke autopsie niet mogelijk of toegestaan is, is zowel PM-CT als PM-MRI een goed alternatief om de primaire en belangrijkste secundaire doodsoorzaken aan te tonen.